Soğuk ve yağmurlu bir İstanbul mesai bitiminde göründü bize İzmir yolları... Umut'un işi nedeniyle İzmir'e yazılmıştı kaderimiz, sevinsem mi üzülsem mi bilemedim, hayatımda ilk defa İstanbul dışında bir yerde yaşayacaktım... Tüm arkadaşları, dostları, düzeni geride bırakıp yeni bir şehre, yeni bir hayata merhaba diyecektik...
Korkuyor muydum? Evet... Yenilikleri, değişiklikleri sevmeme rağmen ve hatta özgür ruhuma rağmen başka bir şehirde yaşam beni korkutuyordu. İstanbul'a aşıktım ben... Gezer, tozar, tatilimi yapar yine kuzu kuzu dönerdim İstanbul'a...
Umut 6 Ocak'ta yeni görevi için İzmir'e gitti, ben 16 Mart'ta... Hiç ayrı kalmamıştık evlendiğimizden beri, benim gidişim hiç olmayacak gibi geliyordu. Bu süre içinde her haftasonu İzmir-İstanbul arası mekik dokuyorduk...
Zaman hızla aktı gitti ve 17 Mart sabahına yepyeni bir hayatta uyandım... O hafta izinliydim, kendimce İzmir'i öğrenmeye çalışacaktım, zaten bildiğim yerler sınırlıydı... İlk hafta benim için tam bir kabus oldu, 3. günümde trafik cezası yedim, kartımı atm'ye yutturdum ve İzmir'in beni asla sevmeyeceğine inanmaya başladım...
Bir süre sonra İzmir'de kazandığım dostlarla birlikte İzmir daha güzel gelmeye başladı bana... Şu an İstanbul'dayım ama İzmir bana bir çok şey öğrettiği için de minnetarım... Hala yeşil kalan topraklar varmış bu ülkede, insanlar stressiz yaşayabiliyorlarmış, trafik sorunu olmadan araba kullanılabiliyormuş, sebze-meyveyi üzerinde toprağıyla dalıyla satın alabiliyormuş...
Her sene gitmek için yalvardığım Alaçatı aslında sezon açılmadan daha güzelmiş, yazın gittiğimde sadece İstanbul'dan uzaklaştığım için mutlu gibi davranıyormuşum, çünkü bütün İstanbul zaten Alaçatı'daymış...
İzmir Alaçatı'dan ibaret değilmiş sadece mesela onu öğrendim... İzmir'in içi de ayrı bir güzelmiş, Kızlarağası Hanı'nda bir acı kahve içmeden, Kemeraltı'nı gezmeden, Saat Kulesi önünden geçmeden İzmir'i bilemiyormuş insan...
